13. Возера Радасці

Апошняя частка пра Стакгольм, у якой перадаю прывітанні з Возера Смутку.

Так, “Возера радасці” – гэта відавочная адсылка да кнігі Віктара Марціновіча. Дарэчы, чыталі? Калі не, не страшна, заре распавяду.

Пачну вось з чаго – з Беларусі я з’ехаў процьму часу таму. На плыні настальгіі ў мяне з’явілася адна ўласцівасць, якая асабліва яскрава праяўлялася ў нецвярозым стане – у якім бы дакладна месцы я не знаходзіўся, у пэўны момант я вырашаў, што ўсім наўкол мяне вельмі цікава даведацца як мага больш пра Беларусь.

Здаецца, людзі не асабліва гэтую зацікаўленнасць праяўляюць, але мо гэта таму, што ім сорамна запытаць?

А навошта саромецца, калі я ўжо тут?

Уласцівасць гэтая рэгулярна знаходзіла не самыя відавочныя выхады: я прымушаў дагестанцаў пець са мной у караоке “Грай” Ляпіса, індусаў – танцаваць пасярод вуліцы пад “Тры чарапахі”, прачытаў з сотню лекцый па гісторыі Беларусі (пераважна ў барах), пасля 20-га – збіраў з іншаземцаў данаты на нашыя фонды.

Ды шмат чаго было. Мо, канешне, кепска, што ўсё гэта было трохі гвалтоўным з майго боку, але ж хіба беларусізацыя можа быць іншай?

Вы спытаеце, а пры чым тут увогуле кніга Марціновіча?

Усё проста – аднойчы мы з маім сябрам-грузінам не здолелі знайсці пасярод начного Тбілісі адкрыты бар, і вырашылі працягнуць піць у нейкай стрыпухе.

Стрыпухі я максімальна не паважаю, бо, з аднаго боку, што я там не бачыў, з іншага – алкаголь па коштах х10 ад звычайных. Але ж душа прагнула працягу свята, а іншага выбару ў нас не было.

Як толькі мы занялі столік, у наш бок грацыёзнай паходкай накіраваліся дзве тыгрыцы (ці тыгрыні?) – звычайна справа, бо кліент сам сябе на грошы не развядзе, а спадарыням трэба выпіць, спадарыням трэба патанцаваць.

Да мяне падсела зусім малодзенькая грузінка, з якой мы па-ангельску абмяркоўвалі ўсялякія дробязі і паліравалі шампанскім піва, пакуль каля майго вуха не прамурчала запаветнае “прыват”.

Я кажу, Божухна, ну куды ты, дзяўчо, на якую халеру мне твой прыват, мне ж не 18 ужо. Не, гэтай ноччу нас з табой чакае нашмат больш інтымная рэч – сучасная беларуская літаратура. Даставай ручку, адкрывай сшытак, запісвай тэму ўрока.

У прыватнасці, распавёў пра сюжэт “Возера Радасці” – маўляў, у галоўнай гераіні таксама быў перыяд, калі яна працавала гэтак званым “матыльком” у начных клубах, як і ты зараз.

Агулам цягам усяго сюжэту яна праходзіць праз шэраг розных жыццёвых іспытаў, пачынаючы з самага дзяцінства, калі яе маці памірае, а бацька аддае дзевяцігадовую дзяўчынку ў дзіцячы прыют.

Але ёй дапамагае трымацца пачутая ад маці гісторыя пра Возера Радасці і прага дасягнуць гэтага самага метафарычнага Возера надае ёй сілы рухацца далей.

Глядзі, кажу, як там пра гэта напісана.

“Дабрацца да Возера Радасці вельмі проста” – пачаў я. You may easily reach the Lake of Happiness.

Не, кажу, фігня нейкая, на ангельскай увогуле не тое. Я потым табе агульны сэнс перакладу, але ты паслухай проста як гэта на маёй мове гучыць, бо гэта ж суцэльны раз’ёб.

Дабрацца да Возера Радасці вельмі проста – трэба сесці ў човен і плыць ад Возера Сненняў па дыяганалі, але галоўнае – не спяшацца і не збіцца з дарогі, іначай трапіш у Lacus Doloris – Возера Смутку, адкуль вельмі складана выплысці, бо ў смутку загразаюць вёслы, увесь час хочацца спаць і апускаюцца рукі.

І вось я ў Стакгольме шпацырую ўздоўж берага чарговай выспы (іх усяго 14, з якіх складаецца горад), раблю здымкі возера Меларэн, якое пяшчотна абмывае гэта горад, і раптам разумею – дык вось жа яно, сапраўднае Возера радасці.

Хіба тут можна быць нешчаслівым? Упэўненасць у будучыні, спакой, перспектывы, дабрабыт. Возера радасці. Краіна для жыцця.